Back to Front Page

Meneer Theo

    Meneer Theo hinkepootte zo'n beetje elke dag de speelzaal binnen. Hij droeg altijd een bruin jasje dat vijf maten te groot was en een groene ribbeltjesbroek. Hij had een kalend hoofd dat versierd was met de coupe van Kuifje. Zijn spitse neus met zwarte bril, waarin glazen zaten waaruit gemakkelijk een borrel geschonken kon worden, completeerde het geheel. Daarenboven had meneer Theo een houten been, iets waar hij geen geheim van maakte.

    Het spelletje dat hij op de roulette speelde was meestal klein. Maar zijn ergernis vaak omgekeerd evenredig groot. Als zijn nummers niet vielen, schopte hij vol woede met zijn houten been tegen alles wat in zijn weg kwam. Natuurlijk moest de zaalleiding een keer ingrijpen, hoe tolerant men in die tijd ook was. Toen meneer Theo dan ook aangesproken werd tijdens een van zijn driftbuien, hielden wij ons hart vast.

    Theo's woede steeg tot het kookpunt. Met een woest gebaar rukte hij zijn broek los, liet die tot de enkels zakken en showde midden in de speelzaal zijn houten been. "Hier, overgehouden uit de oorlog!" schreeuwde hij. "Mag ik goddomme als veteraan eens een keertje m'n hart luchten!" En terwijl hij dit zei, hamerde hij met een weggegriste asbak voortdurend op zijn houten been. Met veel moeite werd meneer Theo weggeleid. En langzaam keerde de rust weer terug.

    Weken later verscheen meneer Theo weer. Maar toen hij door de deuren van de speelzaal binnen kwam, moesten we twee keer kijken. De metamorfose die zich bij Theo had voltrokken was ongelooflijk: keurig maatkostuum, zwierige coiffure, dure design bril en soepele tred. Vooral dat laatste viel op.

    Toen hij aan de roulettetafel plaatsnam werd het geheim ontsluierd. "Chef, ik heb een dikke erfenis gehad." Toen ik voorzichtig informeerde naar het prima lopen, antwoordde hij enthousiast: "Een nieuwe poot gekocht!" Vol trots stroopte hij z'n broekspijp op. "Het nieuwste van het nieuwste uit Amerika. Net een echte!"

    Ik maakte hem juist een compliment, toen de nieuwe Bout de Table met een grijns opmerkte: "Dan kunt u uw beste beentje weer voor zetten, meneer."

    Vernietigend keek ik hem aan.

Willie de Wipper   |   Kleine Steine   |   Monsieur Louis

Back to Front Page