Evenals vorig jaar ben ik in Frankrijk op wintersport geweest. Ik heb het vorig jaar allemaal uitgelegd. De busreis, de bergen, de pistes en de lessen. Het was toen de eerste keer dat ik ging en was al blij dat ik zonder kleerscheuren en botbreuken iedere avond vroeg naar m’n mandje kon omdat die kolere lessen om 9 uur ‘s morgens aanvingen.

   Met alle ervaringen van vorig jaar ingepakt ben ik met een stel collegae wederom per bus naar Val Thorens afgereisd. Hoe eigenwijs kun je zijn. Ik zal ze niet met naam en toenaam noemen en ook niet vertellen wat ze hebben gedaan want ik heb geheimhoudingsplicht gekregen. Helaas.

   Over mijn eigen blunders mag ik natuurlijk wel schrijven en mijn God, ik zat er weer lekker in zal ik maar zeggen. Het was de derde avond. Ik zat vrolijk aan mijn tweede biertje te nippen in een après-ski bar. Zo’n 95 % van het aanwezige publiek was mannelijk dus ik trok veel bekijks met vier vrouwelijke collegae. Wat kunnen mannen ineens aardig tegen je zijn. Allemaal wilden ze met me praten ondertussen loerend naar de blouses van mijn medestapsters. Daar ik al twee avonden kosteloos dronken geworden was dankzij de dames wilde ik een avondje rustig doen en wendde me tot een van mijn lieve collegaatjes. Ik vertelde een vrolijke anekdote over het jaar hiervoor.

   Aan het eind van de week maakten we de fotorolletjes vol met een klein wedstrijdje wie het meest verbrandde gezicht had. ( Van Volendam had nog niemand gehoord dus was dit een onschuldig spelletje.) Door bloed naar mijn hoofd te persen wist ik de wedstrijd met gemak te winnen. Mijn collega haalde niet begrijpend haar schouders op. Een kleine demonstratie leek me hier op zijn plaats.

    Mijn adem inhoudend wist ik de aandacht te trekken van al mijn collegaatjes. Let op, daar gaat ie, riep ik vrolijk. Niet wetende wat er gebeuren ging. Eigenlijk weet ik het nog niet echt. Een zuurstof tekort in de hersenen zorgde ervoor dat ik niet zachtzinnig op de grond ging liggen. Iedereen dacht in eerste instantie nog aan een grap, we hebben het tenslotte nog steeds over Kees, maar al gauw werd duidelijk dat ik beslist hulp nodig had om weer overeind te komen. Het duurde even voordat ik weer wist waar ik was en nog langer voordat ik wist hoe het gekomen was.

   Afijn, nieuw bier halen, ijs halen om mijn behoorlijk gehavende pols te koelen en de vakantie duurde nog veel te kort. Met dank aan mijn lieve collegaatjes die een prachtige running-gag hadden voor de rest van de week. Jongens let op, Kees kan nog een leuk trucje…